Πριν λίγο καιρό, μας επισκέφτηκε μία κυρία από ένα χωριό του νομού Λασιθίου και μας διηγήθηκε ένα θαύμα που της είχαν κάνει οι Όσιοι Πατέρες Παρθένιος και Ευμένιος και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Όσιος Ευμένιος ο ένας εκ των κτητόρων της μονής μας. Το θαύμα έχει ως εξής:
Ο ανιψιός της εν λόγω κυρίας μεταφέρθηκε στην Αθήνα σε κρίσιμη κατάσταση, γιατί είχε εμπλακεί σε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Μαζί με την μητέρα του παιδιού στην Αθήνα, ανέβηκε για συμπαράσταση και η θεία του παιδιού για να βοηθήσει την αδελφή της. Στον θάλαμο που νοσηλευόταν ο νεαρός υπήρχε ακόμα ένας παιδί που νοσηλευόταν και αυτός με κατάγματα. Όταν επέστρεψε στην Κρήτη η θεία του παιδιού έμαθε ότι η ενορία της θα πραγματοποιούσε εκδρομή στο μοναστήρι μας, και θέλησε και εκείνη να έρθει για να προσκυνήσει και να προσευχηθεί για τον ανιψιό της. Στο προσκύνημα αυτό άφησε το όνομα του ανιψιού της για να γίνει σαρανταλείτουργο μαζί με το όνομα του άλλου παιδιού από το διπλανό κρεβάτι το οποίο θυμόταν ότι ήταν Ιωάννης, επιστρέφοντας από το προσκύνημα, έπεσε να κοιμηθεί κατάκοπη από όλη την κούραση της και από την μακρά οδοιπορία για να έρθει στο μοναστήρι και να επιστρέψει σπίτι της. Το ίδιο βράδυ στον ύπνο της , σε ένα πολύ ζωντανό όνειρο ξαναβρέθηκε στο μοναστήρι και ενώ προσκυνούσε τις εικόνες του τέμπλου βγήκε από το ιερό βήμα ένας ασκητικός ιερέας, χαμηλού αναστήματος, ασπρομάλλης, ντυμένος με την ιερατική του στολή τελώντας την ακολουθία της προσκομιδής (όπου κατά την ώρα εκείνη μνημονεύονται οι πιστοί).
Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο χαρτί που έγραφε επάνω Κωνσταντίνος και απευθυνόμενος στην κυρία που έβλεπε στο όνειρο τις λέει: το όνομα του παιδιού είναι Κωνσταντίνος και όχι Ιωάννης όπως έγραψες αλλά μην σε πειράζει αυτό γιατί εγώ το διόρθωσα και το μνημονεύω σωστά.
Εκείνη την στιγμή σηκώθηκε από το κρεβάτι, και επικοινώνησε κατευθείαν με την αδελφή της που ήταν ακόμα στο νοσοκομείο, για να της πει τι είχε συμβεί στο όνειρο της και να την ρωτήσει αν το όνομα του παιδιού από το διπλανό κρεβάτι ήταν Ιωάννης, και όντος το είχε γράψει λάθος αφού το όνομα του παιδιού ήταν Κωνσταντίνος. Ο άγιος πραγματικά απέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν κοντά τους και επιβράβευσε την αγάπη και την μεριμνά της θείας του παιδιού στο να μην ζητήσει προσευχή μόνο για τον δικό της άνθρωπο αλλά και για ένα άγνωστο παιδί που αν και δεν θυμόταν το όνομα του δεν λησμόνησε να ζητήσει από τους πατέρες της μονής να μνημονεύεται στην λειτουργία.
Όταν μετά από καιρό ξαναήρθε στο μοναστήρι για να ευχαριστήσει την Πανάγια για την ίαση του ανιψιού της και του άλλου παιδιού, στην εικόνα των κτητόρων αναγνώρισε στο πρόσωπο του αγίου Ευμενίου τον Ιερέα που ανέλαβε να μνημονεύει τα δύο παιδία και να διορθώσει το λάθος που έγινε αφορμή να τονωθεί η πίστη της…
