Ένα παράξενο Θαύμα: Η δύναμη της θείας Λειτουργίας

Πριν λίγο καιρό, μας επισκέφτηκε μία κυρία από ένα χωριό του νομού Λασιθίου και μας διηγήθηκε ένα θαύμα που της είχαν κάνει οι Όσιοι Πατέρες Παρθένιος και Ευμένιος και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Όσιος Ευμένιος ο ένας εκ των κτητόρων της μονής μας. Το θαύμα έχει ως εξής:

Ο ανιψιός της εν λόγω κυρίας μεταφέρθηκε στην Αθήνα σε κρίσιμη κατάσταση, γιατί είχε εμπλακεί σε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Μαζί με την μητέρα του παιδιού στην Αθήνα, ανέβηκε για συμπαράσταση και η θεία του παιδιού για να βοηθήσει την αδελφή της. Στον θάλαμο που νοσηλευόταν ο νεαρός υπήρχε ακόμα ένας παιδί που νοσηλευόταν και αυτός με κατάγματα. Όταν επέστρεψε στην Κρήτη η θεία του παιδιού έμαθε ότι η ενορία της θα πραγματοποιούσε εκδρομή στο μοναστήρι μας, και θέλησε και εκείνη να έρθει για να προσκυνήσει και να προσευχηθεί για τον ανιψιό της. Στο προσκύνημα αυτό άφησε το όνομα του ανιψιού της για να γίνει σαρανταλείτουργο μαζί με το όνομα του άλλου παιδιού από το διπλανό κρεβάτι το οποίο θυμόταν ότι ήταν Ιωάννης, επιστρέφοντας από το προσκύνημα, έπεσε να κοιμηθεί κατάκοπη από όλη την κούραση της και από την μακρά οδοιπορία για να έρθει στο μοναστήρι και να επιστρέψει σπίτι της. Το ίδιο βράδυ στον ύπνο της , σε ένα πολύ ζωντανό όνειρο ξαναβρέθηκε στο μοναστήρι και ενώ προσκυνούσε τις εικόνες του τέμπλου βγήκε από το ιερό βήμα ένας ασκητικός ιερέας, χαμηλού αναστήματος, ασπρομάλλης, ντυμένος με την ιερατική του στολή τελώντας την ακολουθία της προσκομιδής (όπου κατά την ώρα εκείνη μνημονεύονται οι πιστοί).

Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο χαρτί που έγραφε επάνω Κωνσταντίνος και απευθυνόμενος στην κυρία που έβλεπε στο όνειρο τις λέει: το όνομα του παιδιού είναι Κωνσταντίνος και όχι Ιωάννης όπως έγραψες αλλά μην σε πειράζει αυτό γιατί εγώ το διόρθωσα και το μνημονεύω σωστά. 

Εκείνη την στιγμή σηκώθηκε από το κρεβάτι, και επικοινώνησε κατευθείαν με την αδελφή της που ήταν ακόμα στο νοσοκομείο, για να της πει τι είχε συμβεί στο όνειρο της και να την ρωτήσει αν το όνομα του παιδιού από το διπλανό κρεβάτι ήταν Ιωάννης, και όντος το είχε γράψει λάθος αφού το όνομα του παιδιού ήταν Κωνσταντίνος. Ο άγιος πραγματικά απέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι ήταν κοντά τους και επιβράβευσε την αγάπη και την μεριμνά της θείας του παιδιού στο να μην ζητήσει προσευχή μόνο για τον δικό της άνθρωπο αλλά και για ένα άγνωστο παιδί που αν και δεν θυμόταν το όνομα του δεν λησμόνησε να ζητήσει από τους πατέρες της μονής να μνημονεύεται στην λειτουργία. 

Όταν μετά από καιρό ξαναήρθε στο μοναστήρι για να ευχαριστήσει την Πανάγια για την ίαση του ανιψιού της και του άλλου παιδιού, στην εικόνα των κτητόρων αναγνώρισε στο πρόσωπο του αγίου Ευμενίου τον Ιερέα που ανέλαβε να μνημονεύει τα δύο παιδία και να διορθώσει το λάθος που έγινε αφορμή να τονωθεί η πίστη της… 

Μοιραστείτε το Άρθρο:
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    Η Μεγάλη Τετάρτη μας υπενθυμίζει τέσσερα σπουδαιότατα γεγονότα

    Σήμερα η Μεγάλη Τετάρτη μας υπενθυμίζει τέσσερα σπουδαιότατα γεγονότα.
    α) Τη νίψη των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου,β) το Μυστικό Δείπνο,γ) την προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα Του καιδ) τη φοβερά προδοσία του Κυρίου υπό του Ιούδα.
    Στον κύκλο των μεγάλων προτύπων και υποδειγμάτων της μακροθυμίας και ταπεινώσεως του Κυρίου συγκαταλέγεται και η κίνηση του νιψίματος των ποδιών των μαθητών. Προχωρεί σ' αυτή την πράξη για να δηλώσει τη μεγίστη αξία της διακονίας.
    Είπε στους μαθητές: «Ει ουν εγώ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και ημείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας. Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν και υμείς ποιείτε» (Ιω. 13:14). Ο Νιπτήρ μας δείχνει το ιερό καθήκον της προσφοράς και διακονίας προς τον πλησίον μας.
    Δεν μπορούμε όλοι να σηκώσουμε σταυρό όπως ο Χριστός, να φθάσουμε στη θυσία. Μπορούμε όμως να ζωσθούμε το λέντιον της αγάπης μας προς τον «έτερον», ο οποίος και αυτός είναι «κατ' εικόνα Θεού».
    Έπειτα ο Μυστικός Δείπνος είναι το ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
    Ο Χριστός μας το παρέθηκε και μας παρήγγειλε την τέλεση της αναιμάκτου θυσίας επάνω στην Αγία Τράπεζα. Αυτή είναι η κατ' εξοχήν έκφρασις της λατρείας μας προς τον Θεό.
    Έτσι σήμερα ενθυμούμεθα την ιερά σκηνή στο υπερώον όταν ο Ιησούς προσέφερε το τελευταίο Του Δείπνο και με αυτό παρέδιδε στην Εκκλησία, στους ανά τους αιώνες πιστούς, το Άγιον Σώμα Του και το Τίμιον Αίμα Του, τη Θεία Κοινωνία.
    Το βράδυ εκείνο ο Ιησούς δεν είπε κάποιες αόριστες θεωρίες αλλά ευλόγησε τον άρτον και τον τεμάχισε και έδωκε το Σώμα Του και είπε: «Λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου» και μετά λαβών το ποτήριον με τον οίνον είπε, «τούτό εστι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον» εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
    Ο Χριστός είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, θύτης και θύμα, ο Δεσπότης Χριστός που μας καλεί να γίνουμε συνδαιτημόνες στη θεϊκή Τράπεζά Του και να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων για να γίνουμε «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού».
    Ας προσέξουμε να μη μένουμε στο αντίδωρο. Το Δώρον μας χρειάζεται.
    Κατόπιν, η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου την οποία βρίσκουμε στο 17ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι προσευχή αγία, θεία, που συνέχει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
    Άλλωστε όλες οι στιγμές των προσευχών του Ιησού ενώ αναμοχλεύουν τον εσωτερικό μας κόσμο για ουσιαστικότερη αυτογνωσία συνάμα έρχονται και ηρεμούν τη συνείδηση, γαληνεύουν την ύπαρξη, αναβιβάζουν πνευματικά στον ουρανό τις ψυχές μας και ο Κύριος προσευχόμενος καθίσταται το θείον Αρχέτυπον για να γίνουμε και ημείς άνθρωποι της προσευχής.
    Και απ' αυτά τα ιερά στο ανίερο. Εκείνο της προδοσίας. Τραγική μορφή ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο παράνομος, ο οποίος «ουκ ηβουλήθη συνιέναι» και δυστυχώς αντί να ζητήσει το έλεος του Κυρίου «απελθών απήγξατο».
    Ωστόσο, μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν συνάνθρωποι οι οποίοι δεν δυσκολεύονται να προχωρήσουν σε προδοσία του Φιλανθρώπου Σωτήρος Χριστού;
    Ο Ιούδας, δηλαδή, να ξαναέρχεται στο προσκήνιο; Μη γένοιτο.

    Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος ΠαπαθανασίουΙεροκήρυξ Μητροπολιτικού Ναού ΑθηνώνΔιευθυντής Ιδ. Γραφείου Μακαριωτάτουπηγή
    https://inpantanassis.blogspot.com/2021/04/blog-post_28.html
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό...
    Πράγματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να τα κάνει μόνος του, τον βοηθά ο Θεός. Πράγματα όμως που μπορεί μόνος του να τα κάνει, δεν τον βοηθά ο Θεός. Για παράδειγμα, ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, αλλά δεν του έλυσε και τα χέρια. Άφησε στους συγγενείς του Λαζάρου, να το κάνουν αυτό.
    Δημήτριος Παναγόπουλος – Ιεροκήρυκαςπηγήhttps://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_12.html
    https://hristospanagia3.blogspot.com/2025/04/blog-post_16.html
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    Mεγάλη Τετάρτη: Τα δάκρυα της μετανοίας (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)
    Ο χρόνος ολοένα και συντέμνεται, όλο και λιγοστεύει. Κάθε ημέρα που περνά, είναι και ένα βήμα προς τον θάνατο. Να ξέρετε, ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό. Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα, έτσι και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν το νου, αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν τη ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την κάθε έκφραση του ανθρώπου. Να γονατίζουμε και να προσευχόμαστε με πολλή ταπείνωση. Σε κάθε μετανοημένη ψυχή δίδεται λόγος, της δίδεται φωτισμένη προσευχή. Αυτό το βλέπουμε στην πόρνη του Ευαγγελίου κατά την Μεγάλη Τετάρτη. Που ήξερε αυτή, μια γυναίκα του δρόμου, να κάνει προσευχή; Από τη στιγμή όμως που αποφάσισε να μετανοήσει και άρχισε να κλίνει προς το φως και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής. Πόσο ωραία είναι τα λόγια της μπροστά στον Σωτήρα! Γονάτισε μπροστά Του και ασφαλώς έκανε έναν εσωτερικό διάλογο μαζί Του! Εξέφρασε με όλη την καρδιά της τη μετάνοιά της, διότι της απεκαλύφθη ότι Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας της και όλοι οι άλλοι την εξαπάτησαν. Είδε ότι μόνον ο Ιησούς, ο Χριστός, είναι Αυτός που θα της δώσει το φως, την ανακούφιση, την χαρά και την άφεση των πολλών της εγκλημάτων. «Δέξαι με – είπε – την αμαρτωλή, δέξαι μου το πέλαγος της αμαρτίας!» Και είδατε ότι τα δάκρυά της ήταν τόσα πολλά, που έβρεξαν τα άχραντα πόδια του Χριστού και αναγκάσθηκε να τα σκουπίσει με την πλούσια κόμη της. Δεν χρειαζόταν άλλο μύρο για τον Χριστό μας. Το πολυτιμότερο μύρο ήταν τα δάκρυά της, που άξιζαν μεγάλο πλούτο. Ήταν σε θέση να εξαλείψουν όλο το χρέος που είχε απέναντι στον Θεό. Και ενώ ήταν βυθισμένη στον βούρκο, καταπνιγμένη στη βρωμιά και στη δυσωδία, τα πολύτιμα εκείνα δάκρυα την βοήθησαν να λαμπρύνει το ένδυμα της ψυχής της και να γίνει αποδεκτή από τον Σωτήρα μας. Εμείς, άραγε, πότε θα λαμπρύνουμε το ένδυμα της ψυχής μας; Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει, που βρέχει νοερώς τα πόδια του Χριστού μας, δέχεται την ίδια ανταπόκριση, την οποία δέχθηκε και η πόρνη γυναίκα. Δεν είναι μόνο το ότι σώθηκε, αλλά και έγινε φωτεινό παράδειγμα για κάθε ψυχή παραστρατημένη, γιατί της δείχνει τον τρόπο, τον δρόμο και το φως για επιστροφή. Αν μπορούσε κανείς να εμβαθύνει στην ψυχή αυτής της γυναίκας, καθ’ ην στιγμήν ωλοφύρετο και έκλαιγε και έβρεχε τους αχράντους πόδας του Ιησού, θα έβλεπε ποια ήταν η ανακούφιση, ποιο βάρος της έφυγε και ποια ανάπαυση έλαβε η συνείδησή της. Ο Χριστός γι’ αυτά τα δάκρυά της της έδωσε πλήρη την άφεση όλων των αμαρτιών της. Έτσι και σε κάθε άνθρωπο, που επιστρέφει κοντά Του, του δίνει πλούσια τη συγνώμη, αρκεί να μετανοήσει ειλικρινά. Ουδέν πρόβλημα μετά την μετάνοια. «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», λέει ο Κύριος. Ορκίζεται στον εαυτό Του ο Θεός και λέει: «Δεν θέλω κανένας άνθρωπος, καμία ψυχή να χαθεί και να κολασθεί, αλλά θα την περιμένω. Θα εξαντλήσω κάθε περιθώριο χρόνου και κάθε προσμονή για την επιστροφή της». Ας βιάσουμε τους εαυτούς μας, για να βρεθούμε γρηγορούντες και νήφοντες και να καταπολεμήσουμε την αμέλεια και τη ραθυμία, γιατί αυτά εμποδίζουν τα αγαθά του Θεού προς τον άνθρωπο. Έρχεται ο δαίμονας και μας φέρνει κόπωση, κομάρες και μας ψιθυρίζει: «Μη κάνεις τις μετάνοιες, μη σηκώνεσαι τώρα για προσευχή, είσαι κουρασμένος, κοιμήσου λίγο παραπάνω, θα πας για δουλειά» και τόσα άλλα. Ας μη τον ακούσουμε, ας βιασθούμε, διότι δεν ξέρουμε μετά από λίγες στιγμές τι μπορεί να συμβεί. «Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Αν μας βρει επάνω στη βία, θα μας κατατάξει μετά των βιαστών. Αν μας βρει στην αμέλεια και στη ραθυμία, θα μας κατατάξει μετά των ραθύμων και των αποτυχημένων. Ας βιασθούμε λοιπόν σε όλα, για να εισέλθουμε στον νυμφώνα του Χριστού· διότι «των βιαστών είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Αμήν. [Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι. Μ. Φιλοθέου, “Η τέχνη της σωτηρίας”. Έκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία Β’. Τον νυμφώνα Σου βλέπω, σελ. 33 (αποσπάσματα)] alopsis.gr simeiakairwn.wordpress 
    https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/04/m.html