Εφέστιος Εικόνα Παναγίας Κουδουμιανής

Στίς 11 Αυγούστου εορτάζει η Εφέστιος (θαυματουργός) Εικόνα της Παναγία της επικεκλημένης Κυρίας Ελεούσης, της Ιεράς Μονής Κουδουμά (επιτελείται κάθε έτος αυτή την ημέρα 10 πρός 11 Αυγούστου Ιερά Αγρυπνία στο Καθολικό της Ι. Μονής Κουδουμά) την οποία συναντά κανείς μπαίνοντας στο καθολικό της Μονής σε περίβλεπτη θέση και σε ειδικό προσκυνητάρι την οποία κοσμούν πολύτιμα αφιερώματα.

Αυτή η Ιερά Εικόνα θεωρείται και είναι όντως η θαυματουργός εικόνα της Μονής, η οποία όμως έχει συγκεκριμένη ιστορία. Στο Μοναστήρι δόθηκε το 1957 στην αρχή της ηγουμενίας του Αρχιμ. Αντωνίου Γεπεσάκη. Είναι η Παναγία η Δεξιοκρατούσα, η Ελεούσα του Κύκκου (τής περιωνύμου δηλαδή Μονής της Κύπρου) και κάτω στην άκρη αριστερά όπως τη βλέπουμε είναι ο Άγιος Νικόλαος. Την εικόνα, λοιπόν, αυτή παρέδωσε στο Μοναστήρι η κ. Ελένη Σκανδαλάκη από την Αγιά Φωτιά Μονοφατσίου. Η κυρία αυτή, περί το 1930 ήταν νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό της Αθήνας. Κατά την περίοδο αυτή στην Αθήνα έμενε ένας ιταλικής καταγωγής υψηλός αξιωματούχος πολιτικός του οποίου το όνομα ήταν Διομήδης. Αυτός, λοιπόν, ο αξιωματούχος ζήτησε από τον Ερυθρό Σταυρό μιά νοσηλεύτρια για να φροντίζει τον άρρωστο αδελφό της γυναίκας του στο σπίτι και η διοίκηση παραχώρησε την τότε νοσηλεύτρια Ελένη Σκανδαλάκη.

Ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα ανέθεσαν σ' αυτόν τον Διομήδη την ευθύνη ερευνών στο κονάκι του Αλή Πασά στα Γιάννενα (προφανώς θα είχε ειδικότητα αρχαιολόγου). Επειδή οι εργασίες αυτές ήταν χρονοβόρες πήρε μαζί του την οικογένειά του και μαζί τη νοσοκόμα Ελένη.

Κατά τις έρευνες, σ' ένα άδειο δωμάτιο παρατήρησαν στο μέσο του δαπέδου μιά πλάκα που έμοιαζε με άνοιγμα κρύπτης. Έτσι πράγματι ήταν, διότι όταν σήκωσαν αυτή την πλάκα αντίκρυσαν μιά σκάλα με δεκαπέντε σκαλοπάτια η οποία οδηγούσε σε υπόγειο μέσα στο οποίο όμως υπήρχε φώς. Έντρομοι οι εργάτες ανέφεραν το γεγονός στο Διομήδη. Όλοι μαζί, καθώς και η Ελένη που έτυχε να βρίσκεται εκεί, κατέβηκαν και βρήκαν ένα τραπέζι και πάνω σ' αυτό μιά εικόνα της Παναγίας, δεξιά και αριστερά της οποίας άναβαν δυό λαμπάδες. Ήταν ανεξήγητο το γεγονός πως ήταν δυνατόν ένας τέτοιος χώρος που μόλις είχε ανακαλυφθεί, να έχει λαμπάδες να ανάβουν εκατέρωθεν της εικόνας. Κατάλαβαν ότι επρόκειτο για θείο σημείο και υπέθεσαν ότι εκεί ήταν μυστικός χώρος στον οποίο έκαναν την προσευχή τους οι χριστιανοί δούλοι και δούλες του Αλή Πασά. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός.

Ο Διομήδης πήρε την εικόνα στο σπίτι του και μετά το πέρας των εργασιών όταν επέστρεψε στην Αθήνα κρατούσε και την εικόνα περισσότερο ως ενθύμιο παρά από ευλάβεια. Στο μεταξύ η υγεία του αρρώστου αδελφού της γυναίκας του είχε επιδεινωθεί και αφού οι γιατροί περίμεναν το μοιραίο, το ανδρόγυνο ζήτησε από την Ελένη να προσευχηθεί στην Παναγία, διότι είχαν παρατηρήσει πως ήταν πολύ πιστή αφού την έβλεπαν να προσεύχεται σ' αυτήν την εικόνα με πολλή ευλάβεια και να της ανάβει καντήλι. Εκείνη δέχθηκε να προσευχηθεί αλλά ζήτησε ως χάρη αν θεραπευόταν ο ασθενής, να της χάριζε αυτή την εικόνα, διότι γι' αυτήν δεν ήταν είδος ενθυμίου αλλά θρησκευτικής τιμής. Εκείνος αρχικά αρνήθηκε, της είπε να κάνει ό,τι μπορεί και θα σκεφθεί. Από την ώρα εκείνη η Ελένη άρχισε αγώνα νηστείας και προσευχής παρακαλώντας την Παναγία να κάνει το θαύμα της. Επειδή η Ελένη καταγόταν από μέρος που είχε σχέση μεγάλη με την Παναγία του Κουδουμά και έχοντας ακούσει από παιδί για τα πολλά της θαύματα, ο νούς της όταν προσευχόταν ήταν στον Κουδουμά.

Τό θαύμα έγινε. Παρά πάσα ελπίδα, ο βαρειά άρρωστος έγινε καλά, αλλά ο Διομήδης δεν ήθελε μετά να δώσει την εικόνα στην Ελένη. Εκείνη βρισκόταν σε μεγάλη θλίψη. Τότε ο Διομήδης ονειρεύτηκε την ίδια την Παναγία η οποία τον πρόσταζε με αυστηρότητα να δώσει την εικόνα Της στην Ελένη. Η Ελένη πήρε την εικόνα και την φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού μέχρι που τελείωσε ο πόλεμος και το 1945 γύρισε στο πατρικό της σπίτι στην Αγιά Φωτιά. Εκεί στο σπίτι της την τιμούσε, τη θύμιαζε, της άναβε καντήλι και όταν οι άνθρωποι της περιοχής έμαθαν το ιστορικό της εικόνας αυτής, στις ανάγκες τους την παρακαλούσαν κι αυτή θαυματουργούσε. Καθώς περνούσε η ηλικία της φοβόταν για την τύχη της εικόνας όταν θα πέθαινε, τη βασάνιζε όμως και ο λογισμός ότι έπρεπε να τη δώσει στον Κουδουμά, διότι την Παναγία την Κουδουμιανή παρακαλούσε θερμά για να θεραπεύσει τότε τον άρρωστο. Πήρε , λοιπόν, την απόφαση και αφιέρωσε την εικόνα αυτή της «Ελεούσας του Κύκκου» στον Κουδουμά το 1957, κι από τότε η χάρη Της δεσπόζει μέσα στο Ναό.

Η εικόνα αυτή είναι όντως θαυματουργός. Με θαύμα βρέθηκε, από θαύμα πιστοποιήθηκε η χάρη Της όταν βρέθηκε με αναμμένες λαμπάδες, θαύμα θεραπείας σε ετοιμοθάνατο έκαμε, με αποκαλυπτικό όνειρο δόθηκε στην Ελένη και συνεχίζει να θαυματουργεί στον άγιο τόπο που δωρήθηκε. Έτσι ο Κουδουμάς ως μεγάλο προσκύνημα της Παναγίας που ήταν και δεν διέθετε εφέστιο θαυματουργό εικόνα, απόκτησε. Το γεγονός ότι η εικόνα αυτή της Παναγίας λέγεται «Ελεούσα του Κύκκου», δεξιοκρατούσα, όπως ακριβώς είναι και λέγεται και η θαυματουργός εικόνα της «Παναγίας Δεξιάς» του ομώνυμου Ναού της Θεσσαλονίκης, επί πλέον δε η εντός πλαισίου στο κάτω αριστερό μέρος της εικόνας ιστόρηση του Αγίου Νικολάου, οδήγησε τη σκέψη μας στην Κύπρο ως τόπο προελεύσεως της εικόνος για τους εξής λόγους:

Είναι γνωστό το περίφημο Μοναστήρι της Παναγίας του Κύκκου στη μαρτυρική Κύπρο. Σ' αυτό φυλάσσεται η θαυματουργός της εικόνα, η οποία είναι πάντα σκεπασμένη όπως απαιτεί η παράδοση, αθέατη στα μάτια των αμαρτωλών ανθρώπων. Ένα σημείο της μόνο στην κάτω πλευρά είναι ανοικτό και εκεί προσκυνείται. Εκεί στην Κύπρο βρίσκεται όμως και η αρχαιότατη Μονή του Αγίου Νικολάου, η αποκαλούμενη «Μονή των Ιερέων» η οποία είναι Μετόχιο της Μονής Κύκκου και κατά την παράδοση συνδέεται με το πρόσωπο του Αγίου Νικολάου κατά το πέρασμά του από την Κύπρο. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να αγιογραφήθηκε στην Κύπρο αφού πάνω λέει καθαρά ποιά Παναγία είναι και συγκεκριμένα στη Μονή Αγίου Νικολάου των Ιερέων. Δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά, αλλά και δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Όμως λογικά εκεί οδηγούμεθα. Το ότι όμως βρέθηκε στο προσκύνημα του Κουδουμά αυτό είναι καθαρή πρόνοια της Κυρίας Θεοτόκου να στολίσει και να ενισχύσει το Μοναστήρι της με θαυματουργό εικόνα της, η οποία ως άλλη Μονή Κύκκου (τηρουμένων των αναλογιών) έχει και αυτή το γνωστό Μετόχιό της μέχρι σήμερα, ως Μονή του Αγίου Νικολάου, κοντά στις Στέρνες Μονοφατσίου.

Πηγή: imkoudouma.gr
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    Καρδία, η βάση

    Πραγματικά, αν κατευθύνει κανείς την καρδιά του στο θέλημα του Θεού, ακόμη και μικρό παιδί φωτίζει ο Θεός να του πει το θέλημα Του. 
    Αν όμως δεν επιθυμεί κανείς αληθινά το θέλημα του Θεού, ακόμη και αν πάει να συμβουλευτεί προφήτη, θα δώσει ο Θεός λόγο στην καρδιά του προφήτη, για να του απαντήσει σύμφωνα με την αμαρτωλή του καρδιά, όπως λέει η Άγια Γραφή: 
    «Αν πλανηθεί και λαλήσει ο προφήτης, εγώ Κύριος επλάνησα τον προφήτην εκείνον».
    Αββά Δωροθέου
    https://inpantanassis.blogspot.com/2014/05/blog-post_4881.html
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    «Πρώτον καταλλάγηθι τοίς σε λυπούσιν»
    Tό να συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν, το θεωρούσε ο Γέροντας πολύ βασικό. Πολύ συχνά επαναλάμβανε το στίχο της ευχής: «Πρώτον καταλλάγηθι τοίς σε λυπούσιν». Καί στην εξομολόγηση έδινε ιδιαίτερη σημασία σ᾿ αυτή την πνευματική αμαρτία, να θυμόμαστε τό κακό που μας έκανε κάποιος και να του κρατάμε κακία ή πικρία ή έχθρα. Ήθελε τίς ψυχές μας ανεξίκακες, γεμάτες συγχωρητικότητα και καλοσύνη.  «Η κακή σκέψη δεν κρύβεται. Επηρεάζει δυσμενώς γιά μας εκείνον για τον οποίον σκεπτόμεθα άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη καί όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός τον λόγο για τον οποίον έρχεται σε αντίθεση μαζί μας». Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα «καθαροί τή καρδία», καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από την μνησικακία και την πίκρα. Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προυποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη». Όσιος Πορφύριος Από το βιβλίο  «Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο» theomitoros.blogspot 
    https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/05/blog-post_32.html
  • Συνέχεια Άρθρου ▼
    Νεομάρτυς Νικόλαος εν Βουνένοις
    Τις πρώτες ημέρες του Μαΐου με την ανθισμένη φύση την πλημμυρισμένη από μυρωδιές λουλουδιών και υπέροχων τριαντάφυλλων και υπό την χάρη του Χριστός Ανέστη η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την 9η του μηνός τρεις μεγάλους Αγίους τον Χριστόφόρο, τον Προφήτη Ησαΐα και τον Άγιο Νικόλαο τον Νέο ή τον εν Βουνένοις.         Εις το κείμενο αυτό θα αναφερθούμε, εν συντομία, εις τον βίο και την   παρακαταθήκη του Αγίου Νικολάου του Νέου.         Ο Νικόλαος γεννήθηκε από γονείς ευλαβείς και ενάρετους στα μέρη της Ανατολής. Από μικρός φανέρωσε την κλίση του προς το αγαθόν, αποφεύγοντας την συναναστροφή με συνομηλίκους του θρασείς και επιδίωκε την συντροφιά ενάρετων ενηλίκων. Η φήμη του ως ενάρετου και αγαθού ανθρώπου έφθασε στα αυτιά του αυτοκράτορα, ο οποίος τον διόρισε Δούκα αφού πρώτα τον γνώρισε από κοντά. Οι αρμοδιότητες του Νικολάου ήταν να εκπαιδεύει και να διατηρεί τους στρατιώτες του αξιόμαχους. Δεν παρέλειπε να τους μιλάει για τον Χριστό και να διδάσκει την αγάπη και την δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους.         Η αυτοκρατορία εκτός από τους εξωτερικούς εχθρούς είχε να αντιμετωπίσει και εσωτερικές εξεγέρσεις. Σε μια εξέγερση των Θεσσαλών  ο Αυτοκράτορας στέλνει τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του. Χύθηκε άδικα  ανθρώπινο αίμα για να παταχτεί η εξέγερση. Ακολούθως στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη με άλλους τοπάρχες με τους στρατιώτες των για να καταστείλουν εξέγερση, πράγμα που πέτυχαν. Η ευαίσθητη χριστιανική του καρδιά τον οδήγησε στην σκέψη, μήπως χάσει τη ζωή του πρόωρα πριν είναι έτοιμος για το αιώνιο ταξίδι και πήρε την απόφαση να μονάσει. Με συνοδεία δώδεκα στρατιωτών του αποσύρεται στα Βούνενα της Θεσσαλίας, όπου μόναζαν αρκετοί ενάρετοι μοναχοί, ζώντας με νηστεία, προσευχή και πνευματικές ασκήσεις.         Οι Άβαροι καταφθάνουν στην Θεσσαλία κυριεύουν την Λάρισα, σφάζουν λεηλατούν και εξαναγκάζουν χριστιανούς να προσκυνήσουν τα είδωλα. Αρκετοί Χριστιανοί δεν απαρνούνται τον Αληθινό Θεό και Σωτήρα και υπομένουν μύρια βασανιστήρια και, τέλος, τον στέφανο της αιωνίου Ζωής. Όταν συμβαίνουν αυτά ο μακάριος Νικόλαος και οι δώδεκα συμοναστές του Γρηγόριος, Αρμόδιος, Ιωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ακίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Πανταλέων, Αιμιλιανός και Ναούδιος βρίσκονται στην σκήτη της Βουνένης.  φθάνουν στα Βούνενα και συλλαμβάνουν τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του. Ένα βράδυ την ώρα της προσευχής εμφανίζεται Άγγελος Κυρίου και τους λέγει «Ετοιμαστείτε να σταθείτε γενναίοι, διότι εις ολίγας ημέρας μέλλει να μαρτυρήσετε, δια να λάβετε τα βραβεία και τους στεφάνους της αθλήσεως και ούτω να κληρονομήσετε την Ουράνιον Βασιλεία» Ακούγοντας αυτά εχάρησαν και με μεγαλύτερο ζήλο συνέχισαν τον ασκητικό αγώνα. Μετά από μερικές ημέρες έμαθαν οι βάρβαροι Άβαροι ότι στο ΄βουνό των Βουνένων υπάρχουν ασκητές προσκυνούντες ακατάπαυστα και δοξολογούντες τον Χριστό και έσπευσαν να τους φονεύσουν. Ο μακάριος Νικόλαος συμβούλευε τους αδελφούς και συνασκητές του λέγοντας «Μη φοβηθώμεν, αδελφοί, τον πρόσκαιρον θάνατον, ούτε να δειλιάσωμεν, διότι, τώρα ήλθεν η ώρα να δείξωμεν την ανδρείαν μας και να κληρονομήσωμεν, με μικράν και ολίγην τιμωρίαν, παντοτεινήν και αιωνίαν ανάπαυσιν».. Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγε ο Άγιος προς ενίσχυση των αδελφών και καταφθάνουν ως θηρία ανήμερα οι Άβαροι τιμωρούν αυτούς ανηλεώς και ασπλάχνως με ραβδισμούς, στρεβλώσεις και με άλλα βασανιστήρια. Οι μακάριοι γενναίως επέμειναν τα βασανιστήρια και δεν πρόδωσαν την πίστη τους και τέλος τους αποκεφάλισαν. Το Άγιο Νικόλαο βλέποντάς των νέο, ωραίο και γενναίο δεν τον πείραξαν αλλά, προσπάθησαν με λόγια και κολακείες να τον αλλαξοπιστήσουν. Δεν υπολογίσανε σωστά, Ούτε κατ ελάχιστον δείλιασε ο Νικόλαος και με θάρρος τους απαντούσε «Εγώ δεν είμαι μωρόν παιδίον, δια να απατηθώ και να αρνηθώ τον αληθή Θεό, όστις με έπλασε και να προσκυνήσω είδωλα κωφά και αναίσθητα. Αλλά καθώς εξ αρχής ήμουν ευσεβής Ορθόδοξος Χριστιανός, ούτω θέλω παραμείνει έως ότου παραδώσω την ψυχή μου εις τας αχράντους χείρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίον, ως Θεόν αληθινόν και Σωτήρα μου, προσκυνώ, λατρεύω και σέβομαι και για την αγάπη Του μεγάλη προθυμία αισθάνομαι και πόθο να χύσω το αίμα μου. Τους δε δικούς σας θεούς καταφρονώ και ατιμάζω, επειδή είναι λίθοι και ξύλα αναίσθητα ή άλλη τις ύλη ευτελής και άχρηστος». Οι βάρβαροι συνεχίζουν τις κολακείες και τις πιέσεις λέγοντας ότι ο Χριστός δεν θα τον βοηθήσει και εάν γίνει συγκοινωνός και ομόγνωμος με αυτούς δεν θα στερηθεί την γλυκύτατη τούτη ζωή με πολλά βάσανα. Ο Άγιος απαντά «Αυτά τα οποία απειλείτε να μου κάνετε επιθυμώ πολύ να τα δοκιμάσω, διότι, εάν με χωρίσετε από την ματαίαν και πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, προσφέρετε εις εμέ Βασιλείαν ουράνιον και ζωήν ατελεύτητον, ώστε να συνδοξάζομαι αιωνίως με τον Χριστόν μου και να απολαμβάνω εις τον Παράδεισων χαράς ανεκλάλητου, ευφροσύνης και αγαλλιάσεως». Διαπίστωσαν οι βάρβαροι ότι ο Άγιος δεν αλλάζει πίστη και άρχισαν τα φρικτά βασανιστήρια. Ο Άγιος υπέμεινε γενναίως και προσευχόμενος έλεγε »Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον» ( ψαλμός λθ΄2) .Έδινε την εντύπωση ότι άλλος εδέχετο τα βασανιστήρια και όχι αυτός. Τέλος τον έστησαν στον κορμό ενός δένδρου και τον λόγχευσαν, ακούοντες από αυτόν τούτα, μεταξύ άλλων, λόγια «όσα κακά κάμνετε εις εμέ, τόσους στεφάνους μου πλέκετε. Ο δε Κύριός  μου Ιησούς Χριστός παρίσταται βοηθός μου και μου ελαφρύνει την τιμωρία, ώστε ουδέ πόνο τινα να αισθάνομαι». Αφού άκουσαν την γενναία απόφαση του Αγίου να παραμείνει στρατιώτης του Δεσπότου Χριστού τον αποκεφάλισαν. Το μαρτυρικό αίμα του Νικολάου πότισε την θεσσαλική γη. Ήταν εννέα Μαΐου του 720 μ. Χ. και ο μακάριος Νικόλαος έλαβε τον στέφανο της μαρτυρικής δόξης και πρεσβεύει στον θρόνο του Θεού να μας ελεήσει και να μας συγχωρέσει. Το λείψανο του αγίου έμεινε άταφο και αναλλοίωτο για πολλά χρόνια και βρέθηκε  κατά τρόπο θαυματουργικό. Εις τα μέρη της Ανατολής, όπου γεννήθηκε ο Άγιος υπήρξε πλούσιος άρχοντας που αρρώστησε από σπάνια αρρώστια, την λώβη. Ξόδεψε πάρα πολλά χρήματα αλλά μάταια. Ένα βράδυ στο όνειρό του, εμφανίζεται ο Άγιος και του λέγει να πάει στο βουνό των Βουνένων να βρεις το λείψανό μου και εκεί θα βρεις την υγεία σου. Έτσι και έγινε. Ο άρχοντας έκτισε ναό προς τιμή και ευχαριστία του Αγίου. Το θαύμα αυτό έγινε γνωστό σε Ανατολή και Δύση και πολλοί πήγαιναν στο   τάφο του Αγίου και εύρισκαν την υγεία τους. Ο μάρτυρας Άγιος Νικόλαος πολλά θαύματα έκανε και συνεχίζει να κάνει σε όσους με πίστη και ελπίδα επικαλούνται την πρεσβεία του στον θρόνο του Θεού. Μυργιώτης Παναγιώτης
    Μαθηματικός 
    https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/05/blog-post_46.html