«Άνθρωπον ουκ έχω», έλεγε ο βασανισμένος εκείνος παραλυτικός, εκεί που καθόταν καί
περίμενε το θαύμα, πλησίον της προβατικής πύλης στα Ιεροσόλυμα. Το έλεγε μέσα
του τριάντα οκτώ χρόνια και μετά βούρκωναν τα μάτια του. Δεν ήταν ζωγραφισμένη η
θλίψη στο πρόσωπό του αλλά κάτι περισσότερο, η πίκρα. Η
απογοητευτική πίκρα της μοναξιάς. Κανένα δεν είχε να τον σηκώσει
καί να τον βάλει στη κολυμβήθρα όταν ερχόταν ο άγγελος εξ ουρανού. Ήταν μόνος
του μέσα σε μιά ανθρωποπλημμύρα. Με την κραυγή της βασάνου του σωματικού του
προβλήματος και τον πόνο της εγκατάλειψης. Αλλά αυτό όμως το παράπονο τής
μοναξιάς του το εξέφρασε και στον Χριστό.
Καί ο Κύριος τον θεράπευσε. Του είπε:
«Έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει. Και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος
καί ήρε τον κράββατον αυτού και περιεπάτει» (Ιω. 5,8-9).
+++
Βρισκόμεθα σε μία κοινωνία, όπου η μοναξιά, αυτό που βίωνε μέσα
του ο παραλυτικός, αποτελεί μία συχνή πραγματικότητα. Πλήθος ανθρώπων γύρω μας
στήν ίδια πολυκατοικία, στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο εργασιακό χώρο, όπου καί
δέν παύουν να κτίζονται τείχη αλλοτρίωσης, απομόνωσης, αδιαφορίας
ακόμη και αντιπαλότητας. Κυριαρχεί η έλλειψη επικοινωνίας, η απουσία τού
συνανθρώπου, το κατάκλειστο φρούριο στον εαυτό. Μόνος και μοναξιά στο σπίτι,
στίς μεγάλες γιορτές, στο ταξείδι, στις σπουδές στο εξωτερικό, στο γεύμα καί
στό δείπνο, μόνος στο νοσοκομείο, στη ΜΕΘ, στον επερχόμενο θάνατο. Ισχύει ενίοτε
τό:
«Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν καί
οι εγγιστά μου μακρόθεν έστησαν» (Ψαλμ. 37,12). Η
μοναξιά, ως άλλη έρημος δεν αφήνει να φυτρώσει το άνθος της χαράς. Και επακόλουθο,
ο κλονισμός της ψυχοσωματικής υγείας του ανθρώπου. Μόνος. Εσύ και ο εαυτός σου.
Χωρίς την παρουσία του άλλου.
Αλλά, ανέρχεται η σκέψη. Πού είναι ο Χριστός; Μακρυά και Αυτός; Εξόριστος;
Ίσως ξεχασμένος; Μά, Εκείνος δεν είπε: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τάς ημέρας
έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20); Επακριβώς, η παρουσία
Του είναι συνεχής και αδιάκοπη και ο ερχομός Του δεν εμποδίζεται από τον καιρό,
τόν χρόνο, τον τόπο, τις καταστάσεις, από πρόσωπα και γεγονότα; Ο Κύριος είναι δίπλα μας
πάντοτε, όσο αμαρτωλοί
κ’ αν είμεθα και δεν μας εγκαταλείπει, όσο κ’ αν εμείς τον εγκαταλείπουμε. Ο
Ψαλμωδός θα μας το πεί:
«Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από τού
προσώπου σου που φύγω; εάν αναβώ εις τον ουρανόν, σύ εκεί εί, εάν καταβώ εις
τόν άδην, πάρει…» (Ψ. 138,7). Είναι ο αοράτως παρών Κύριος, ο ευγενέστερος
επισκέπτης της ψυχής μας! Δεν είμαστε μόνοι. Δεν υπάρχει μοναξιά. Ποιά μοναξιά,
όταν βιώνεις Ιησούν Χριστόν! Είναι η πληρότητα. Κανένα δεν απογοητεύει. Τό
πρόβλημα της μοναξιάς στη σύγχρονη κοινωνία δεν είναι μόνο ένα κοινωνιολογικό ή
ψυχολογικό φαινόμενο. Είναι βαθύτατα πνευματικό.
Ο άνθρωπος όσο βιώνει την χριστιανική ζωή ποτέ
δέν είναι μόνος.
Μή λές, λοιπόν, είμαι μόνος. Δεν είσαι μόνος. Έχουμε τον Θεό κοντά μας.
Τούς αγγέλους Του, τους αγίους Του, την λεπτή αύρα της παρουσίας Του.
(Πηγή:
im-manis.gr)
alopsis.gr https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/06/blog-post_98.html 
